Büyük ve küçük Çamlıca alanının sit alanı olarak belirlenmesinin mevzuata uygun bulunduğu, geçiş dönemi yapılaşma koşullarında ise isabet görülmediği
Dava, doğal sit alanı olarak ilan ve tescil edilen Büyük ve Küçük Çamlıca alanında geçiş dönemi yapılanma koşullarının belirlenmesine ilişkin Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kurulu kararı ile bu kararın eki planın iptali istemiyle açılmış, İdare Mahkemesince mahallinde yaptırılan keşif ve bilirkişi incelemesi sonucunda düzenlenen raporla dosyadaki bilgi ve belgelerin birlikte değerlendirilmesinden, söz konusu bölgenin sit alanı olarak belirlenmesinin 2863 sayılı yasaya uygun olduğu, ancak getirilen yapılanma koşullarının açıkca belirlenmemiş turistik kullanımlara ve yapılanma koşulları 2.derece de Max:250 m2. olmak üzere konut kullanımına açılmasının yasanın amacına ve kamu yararına uygun bulunmadığı, bugün henüz ağaçlık alan olarak görülen yerlerinde konut ve turistik tesisler yapılmasına açılmasının uygun olmadığı gibi yapılanma koşullarında bir sınırlama getirilmemesi nedeniyle de bölgenin korunmasına katkıda bulunamayacağı, bu nedenle korumaya yönelik şekilde yeniden bir düzenleme yapılmasının gerektiği dava konusu işlemle getirilmek istenilen uygulamada kamu yararı bulunmadığı sonucuna varılarak dava konusu işlemin iptaline karar verilmiş ve bu karar davalı idare ve müdahil tarafından temyiz edilmiştir.
Dava konusu işlemin iptali yolundaki temyize konu İdare Mahkemesi kararında 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanununun 49.maddesinin 1.fıkrasında sayılan bozma nedenlerinden hiçbirisi bulunmamaktadır.
Diğer taraftan, Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Yüksek Kurulunun Doğal Sit Alanlarında Korumaya yönelik ilkeleri belirleyen 28.6.1988 günlü, 24 sayılı kararında, II.derece doğal sit alanlarında konut yapılamayacağı kuralı getirilmiş olup, davalı idarece iptal kararı doğrultusunda koruma amaçlı plan yeniden yapılırken, bu hususun da göz önünde bulundurulacağı tabiidir.
Dava konusu işlemin iptali yolundaki temyize konu İstanbul 3.İdare Mahkemesinin 29.12.1992 günlü, 1992/1626 sayılı kararının yukarıdaki gerekçenin de ilavesiyle onanmasına karar verildi.