Kamulaştırma Kanunu’nun 21. maddesi hükmüne göre idare kamulaştırmanın her aşamasında kamulaştırmadan tek taraflı olarak vazgeçebilir.
Dava dilekçesinde kamulaştırma bedelinin arttırılması ile faiz ve masrafların davalı taraftan tahsili istenilmiştir. Mahkemece kamulaştırmadan vazgeçildiğinden davanın reddi cihetine gidilmiş, hüküm davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü: K: Kamulaştırma Kanununun 21. maddesi hükmüne göre idare, kamulaştırmanın her aşamasında kamulaştırmadan tek taraflı olarak vazgeçebilir. Bu vazgeçmenin yargılama bitirildikten ve kısa kararın taraflara tefhiminden sonra gerçekleşmesi halinde, hakim davadan kararla birlikte el çekmiş olacağından vazgeçme sebebiyle, temyiz üzerine mahkeme kararı bozulduktan sonra mahkemece yargılamaya başlanılarak 21. madde hükmünün yerine getirilmesi gerekir. Olayımızda, davalı idare gerekçeli kararın tebliğinden önce de olsa karar tefhim edildikten sonra kamulaştırmadan vazgeçmiş olduğundan yukarıda sözü edilen şekilde işlem yapılması gerekir. Aksi halde, tefhim edilen kısa karar ile tebliğe çıkarılmamakla beraber yazılan gerekçeli karar usulen varlığını koruyacak bu da istenmeyen bir çelişkiye yol açacaktır. Bu husus kamu düzeni ile ilgili olduğu cihetle resen dikkate alınmıştır.
Mahkemenin ek kararında hüküm altına alınan hususlardaki esaslara aykırılık iddiaları kararın bozularak kaldırılmış olması nedeniyle bu aşamada dikkate alınmamıştır.
Mahkemece tefhim edilen kısa karara uygun olarak yazılmış bulunan gerekçeli karar taraflara tebliğ edilmeli ve bu karar temyiz edildiği takdirde kamulaştırmadan vazgeçme işleminin Yargıtay’ca yapılacak temyiz incelemesinde dikkate alınacağı gözönünde bulundurularak bu aşamada mahkemece vazgeçmeyle ilgili bir işlem yapılmamalıdır.
SONUÇ: Bu itibarla mahkemece verilen 25.7.1994 tarihli 1993/797-1994/473 sayılı kararın yukarıda açıklanan nedenlerle ve sözü edilen hususlar yerine getirilmek üzere bozularak kaldırılmasına, temyiz peşin harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 7.11.1994 gününde oybirliğiyle karar verildi.