Meralar zilyetlik süresi ne olursa olsun, kazandırıcı zamanaşımı zilyetliği ile iktisap edilemezler.
Musa Ç. ile Hazine ve A. Belediye Başkanlığı aralarındaki tescil davasının kabulüne dair A. Asliye Hukuk Hakimliği’nden verilen 26.6.2003 gün ve 349/333 sayılı hükmün Yargıtay’ca incelenmesi davalı Hazine vekili tarafından süresinde istenilmiş olmakla, dosya incelendi, gereği düşünüldü:
Davacı vekili, 120 ada 85 parsel numarasıyla mera olarak sınırlandırılan taşınmaz içerisinde müvekkilinin zilyetliği altında bulunan 34213 m2 yüzölçümündeki yere ait sınırlandırmanın iptali ile müvekkili adına tapuya tesciline karar verilmesini istemiştir.
Davalı Hazine vekili, taşınmazın kadim mera niteliğinde olduğunu, davalı A. Belediyesi vekili de, taşınmazın Belediyeleriyle alakası bulunmadığını belirtmişler ve davanın reddine karar verilmesi gerektiğini savunmuşlardır.
Mahkemece, davanın kabulüne karar verilmiş, hüküm Hazine vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Dava konusu 120 ada 85 parsel, 25.12.1992 tarihinde yapılan kadastro çalışmaları sırasında 3.104.100 m2 yüzölçümünde mera olarak sınırlandırılmıştır. Davacı, bu mera parselinden 34213 m2’lik yerin zilyetliğinde bulunduğunu açıklayarak tescil istemiştir. Mahallinde hazır bulunan ziraat mühendisi bilirkişi raporunda; taşınmazın halen çayır, mera ve yem bitkileriyle kaplı bulunduğunu, yıllardır sürülmediğini, tarım arazisi olarak kullanımının uygun olacağını açıklamıştır. Ziraat mühendisi bilirkişinin beyanından taşınmazın yıllardır sürülmediği, üzerinde mera bitkilerinin bulunduğu anlaşılmaktadır. Teknik bilirkişinin ilmi verilere uygun olan raporuna değer verilerek taşınmazın mera niteliğinde olduğunun kabulü gerekir. Meralar süresi neye ulaşırsa ulaşsın zilyetlik yoluyla iktisap edilemezler. Davanın bu nedenle reddine karar vermek gerekirken kabulüne karar verilmiş olması doğru olmamıştır.
Sonuç: Davalı Hazine vekilinin temyiz itirazları yerinde olduğundan kabulü ile eksik incelemeye dayalı, usul ve yasaya aykırı hükmün HUMK: nun 428. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 4.2.2005 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.